استاد ، شروع به خواندن متل یا شعر زیر می کند و در ادای هر کلمه ، با  دو انگشت دست راست خود یکی از انگشتان دست بازیکن ها را کنار می گذارد و پیش می رود تا به ادای آخرین کلمه متل یعنی " تول " که نیمی از کلمه قورتول  به معنای تمام شده است ، می رسد . آخرین انگشت دست بازیکنی که در ادای این کلمه  با دو انگشت خود گرفته است کنار می گذارد ( به داخل دست تا می شود )، باز از اول شروع می کند تا زمانی که همه انگشتان دست های بازیکنان از بازی کنار گذاشته شود ، آخرین نفری که انگشت یا انگشتان دست او بجا مانده و از بازی کنار  گذاشته نشده بازنده به حساب می آید ، بازنده توسط بقیه بچه ها  هو می شود .
شعرش چنین است

اینه ،  اینه                     ( سوزن ، سوزن )
اوجی دومه                   ( نوکش دکمه )
شام آغاجی                  ( چوب درخت شام )
شاطیر گئچی                ( بز زبر و زرنگ )
قوز آغاچی                    ( چو.ب گردو )
قوتور گئچی                   ( بز گر )
هاپان ، هوپان
یاریل ییرتیل                   ( بترک و پاره شو )
سو ایچ                        ( آب بخور )
قور                             ( رها )
تول                            ( شو )